Auteur: Ingrid Pouw (Steenwijkerlandse Academie)

Inspiratie

Vanuit de Steenwijkerlandse Academie hebben we in de afgelopen weken inspiratiegesprekken gevoerd met vijf professionals binnen Samen voor Ryan(SvR), we hebben hen tot ambassadeur gebombardeerd. Niet omdat wij dat vinden maar omdat anderen hén aanwijzen als een persoon die loyaal is aan SvR en binnen de eigen organisatie anderen wijst op de toegevoegde waarde van SvR. Zij worden gezien als professionals die de verbinding aangaan met SvR omdat zij vertellen over de ervaringen die het “SamenDoen” betekenis geeft.

Hoe mooi is dat.

Zelf zijn zij bescheiden over hun ambassadeurs rol, en ja daar komt dan ook direct hun loyaliteit naar SvR naar voren maar ook het goede willen doen voor de ander. Want natuurlijk zijn zij enthousiast over Samen voor Ryan, er is een natuurlijke wens om zich te verdiepen in kinderen. Die is er omdat zij werken op een plek in de eigen organisatie waar meedenken over kinderen vanzelfsprekend is of omdat zij een spin het web zijn waardoor dat samenwerken met andere organisaties wenselijk en ook mogelijk is. Wat hun rol markeert is dat zij invloed kunnen uitoefenen, door met partners uit de samenwerkingsrelaties om de tafel te kunnen zitten en te sparren of in hun eigen organisatie SvR goed op de kaart kunnen zetten.

“Het nut en de noodzaak van SvR gaat over armoede, over preventie en begin bij het begin, kennis over en hoe te handelen in situaties is onverminderd belangrijk”

Nut én Noodzaak

We kunnen en mogen opnieuw verder met SvR, dat is mooi maar noodzakelijk. Deze ambassadeurs spreken duidelijk over de urgentie van SvR: “ het nut en de noodzaak van SvR gaat over armoede, over preventie en begin bij het begin, kennis over en hoe te handelen in situaties is onverminderd belangrijk” geeft G. van Til aan.

Alle ambassadeurs zien de casuïstiek voorbij komen, `12’ % van de kinderen waarbij het nog niet goed gaat. Op een aantal scholen speelt het thema  armoede sterk. “Achterstanden, armoede, gedragsproblematiek en trauma’s. In gezinnen speelt er veel”.  Er zijn ouders die opvoeden moeilijk vinden maar het ook moeilijk vinden om hulp te vragen of te accepteren (C. Bakker). De partners van SvR zijn dan vaak de eerste plekken waar dit leed opgemerkt wordt. Daar waar het gaat over urgentie: “juist in die situaties zou het fijn zijn wanneer ik zou kunnen aanschuiven bij een gezamenlijk overleg over een gezin in een breder verband”.  Of zoals een directeur van een basisschool noemt: “ik zie wel eens de wijkagent en een professional van Sociaal werk “de Kop” samen in het buurtcentrum zitten, ik zou graag aanschuiven en laten we er dan een gebiedsoverleg van maken” (Persoonlijk gesprek J. Driessen).

Als het gaat over urgentie, dan blijft bewustzijn creëren over de noodzaak van SvR bij alle professionals binnen SvR essentieel want juist in het elkaar leren kennen en in de samenwerking groeit het besef dat er samen echt meer kan!

Sterker nog, er blijkt steeds meer een wens te bestaan om het samen te gaan doen!

Bounty Island?

Die wens voor de toekomst is er, alle ambassadeurs hebben zo hun Bounty Island! Het mooie is dat daar in alle gesprekken een eenduidig beeld van lijkt te bestaan. Samenwerken lijkt niet meer weg te denken uit Steenwijkerland. Deze samenwerking zou juist geïntensiveerd moeten worden. Er wordt gesproken over de wens om in dorpen en kernen met elkaar op te trekken, Interprofessioneel Samen te werken en wellicht gebiedsteams te vormen waar scholen en kinderopvang met regelmaat aan kunnen sluiten. In de gesprekken wordt duidelijk dat bestuurders een heel belangrijke rol hebben en hebben gehad, nu moet de focus echt lager in organisaties gelegd worden. S. Wolken zegt hierin treffend: “Kennisoverdracht is een heel belangrijke pijler, we moeten samen gaan leren en wijzer worden”. De suggestie wordt gedaan om met een klankbord groep van professionals te gaan werken om de haalbaarheid en wenselijkheid van trainingen en activiteiten te toetsen.

Er worden veel kansen genoemd, helaas ook de risico’s. Zo noemt M. Badoux dat veel organisaties kampen met krapte op de arbeidsmarkt en er een schrijnend tekort aan personeel is, het risico op kwaliteitsverlies op onderdelen als de VVE en dus in het preventieve werken is een grote zorg. Binnen SvR hebben we ook te maken met kleine organisaties, zij geeft ook de wens aan tot een persoonlijker benadering “om op die manier te onderzoeken hoe en waar op activiteiten kan worden aangesloten”

“Kennisoverdracht is een heel belangrijke pijler, we moeten samen gaan leren en wijzer worden”

In het NU

Op de raadsvergadering is gesproken over het meten van impact van SvR, onze ambassadeurs geven aan dat het onderzoeken van tevredenheid belangrijk is, het vertellen van goede verhalen “want dat laat zien wat we in het nu aan het doen zijn en hoe belangrijk samen doen is voor de toekomst van een kind”.

Op naar vier nieuwe jaren van Samen voor Ryan!