WE BLIJVEN
SAMEN LEREN
IN GESPREK MET ASTRID BLOKZIJL
Astrid Blokzijl is nu bijna een jaar IB’er op Kindcentrum Het Kompas in Vollenhove. Samen met andere professionals in Vollenhove e.o. neemt ze sinds januari deel aan de eerste Interprofessioneel Samenwerken groep van Samen voor Ryan. Ze vindt het alleen al enorm waardevol om elkaar te leren kennen: “Er zijn gezichten bij de namen gekomen. Dat brengt de mogelijkheid tot samenwerken dichterbij.”
Veranderende rollen omarmen
Zelf is Astrid nu vijf jaar als Intern Begeleider aan het werk. Daarvoor heeft zij als leerkracht in verschillende groepen ervaring opgedaan. Ze ziet een verschuiving plaatsvinden in de functie-inhoud van IB’ers; uiteraard is het kind en de kwaliteit van het onderwijs nog steeds in beeld, maar ook wordt er steeds meer een coachende rol gevraagd ter versterking van het team. Dat is ook samen leren!
Elkaars aanbod en zienswijzen benutten
Astrid ziet wat er speelt bij kinderen in het onderwijs, en komt meer en meer tot de ontdekking: wij kunnen het echt niet alleen. Astrid: “Een voorbeeld daarvan is het vinden van een passende VO-school voor een kind met een specifieke vraag. Voor een soepele overgang is het de kunst om contacten te hebben bij de scholen en te weten wat zij in specifieke situaties een kind kunnen bieden. Dat bereiken we door elkaar te kennen en samen met elkaar in gesprek te blijven.”
“DOOR EEN COLLEGA
MEE TE LATEN KIJKEN,
ONTSTAAT BEWEGING.”
Astrid schroomt niet om andere professionals te betrekken bij beeldvorming van een kind. Volgens haar is het onmisbaar om daarvoor open te staan. Met een stralende lach: “Door een collega met een andere visie mee te laten kijken, ontstaat er beweging. Het biedt nieuwe perspectieven, en het zet dingen in gang. En wanneer je ontdekt en leert dat iets voor het ene kind werkt, dan zou het ook mogelijkheden kunnen bieden voor een ander kind.”
Drijfveren ontdekken
Eén van haar drijfveren is dat Astrid wil dat kinderen zich gezien en gehoord voelen. Maar ook hun ouders. Die zijn zelfs heel belangrijk. Voor haar is het heel helder: “Kinderen horen bij hun ouders. In principe hebben ouders altijd het goede voor met hun kinderen, en de intentie om het goed te doen”.
De struggle van een ouder met zijn of haar kind is haar niet vreemd. Zelf heeft ze als ouder ook een bewogen leven (gehad), wat voor haar werk een betekenisvolle leerervaring is geweest. “Door dat bewogen leven heb ik ook een bewogen hart gekregen: In gesprek met ouders houd ik de schijn niet op, maar deel ik mijn eigen ervaringen en kwetsbaarheid in alle openheid. Dat geeft herkenning én erkenning, ouders voelen zich gehoord en begrepen. Er ontstaat gelijkwaardigheid in het gesprek en zo komen we sneller tot overeenstemming.”
“WE HOEVEN
ONZE VERSCHILLEN
NIET TE OVERBRUGGEN
ZONDER ZE OOK
TE KOESTEREN.”
Verschillen koesteren
Een belangrijk leerproces dat Astrid daarbij ook heeft doorgemaakt, is om te werken met het kind in zijn context. “Leerkracht, IB-er en ouder hebben verschillende rollen in het leven van een kind. Ik ben tot het inzicht gekomen dat die verschillen niet overbrugd hoeven worden, maar dat we ze vooral ook moeten koesteren. We maken allemaal deel uit van de context van het kind, en dragen op onze eigen manier bij aan het zien en horen van het kind.”
Met haar voorbeelden van verschuivende beelden, veranderende perspectieven en erkenning voor elkaars ervaringen en bijdragen betekenis – geeft Astrid betekenis aan samen leren. Samenvattend zijn openheid en verbinding maken voor haar de sleutel tot samen blijven leren. We kijken samen uit naar de volgende bijeenkomst Interprofessioneel Samenwerken.